Mannsbarn
– Human Child –
(Guðfinna Jónsdóttir's original text)
Við háan múr
er mannsbarn í förum
í leit að geislum,
í leit að svörum.
Sumstaðar bergið
er bergfléttu þakið,
sumstaðar blátt,
sorfið, nakið.
Maður gengur,
svo lengi sem lifir,
hvorki er vegur
undir né yfir.
Kalinn á hug
og kvalinn efa
ræðst hann á bergið
hnýttum hnefa.
Þögul og köld,
eru klettaleynin.
Svo ber hann höfði
við harðann steininn.
Þögnin eykst
og hann þrýstir í harmi
að náköldum hamrinum
nöktum barmi.
Hjarta mannsins
við múrinn grætur.
Að fótum bjargsins
hann fallast lætur.
Stjarna hrapar
í heiðnætur friði
sem hrynji laufblað
af ljóssins viði.
(translation by Helga Ragnarsdóttir)
At a tall wall
A human child travels,
Searching for sun light
Searching for answers.
In some places the cliff face
Is covered in ivy,
Some places blue,
Eroded, naked.
Man walks,
As long as he lives,
A road isn’t
Under nor over.
Frostbitten in mind,
And racked with doubt,
He assaults the cliff face
With clenched fists.
Quiet and cold
Are the hidden corners.
Thus he bangs his head
Against the unyielding stone.
The silence grows,
And he presses in sorrow
Against the deathly cold cliff face
His naked bosom.
The man’s heart
Cries by the wall.
At the cliff’s feet
He lets himself fall.
A star falls
In a clear night’s sky,
Like a leaf falling
From the tree of light.